Je vecht op welke manier dan ook voor de dingen, de personen, de waarden en normen die je zelf belangrijk vind. (of omdat je gemobiliseerd wordt).
Wat voor de ene het waard is om voor te vechten is dat niet noodzakelijk ook zo voor een ander. De andere kan zelf de tegenovergestelde stelling innemen zoals in het klimaat of migratie debat.
Wanneer is je gevecht een “gerechtvaardigde strijd” en hoever mag je gaan? Als je wil dat Noord- en Zuid-Ierland  verenigd worden kan je voor Sinn Féin stemmen, ja kan mee gaan betogen, of je kan lid worden van de IRA. Wat voor de een gerechtvaardigde strijd is kan voor de ander terrorisme zijn.
Vechten voor je land is in België ingewikkeld, vecht je voor de Vlaamse gemeenschap, het Vlaams gewest of de federale overheid?

Of je vecht of niet is meestal een keuze. Heel kort door de bocht is de stoïcijnse houding “Als je iets kan doen dan doe je het anders aanvaard je”. Met andere woorden, kies je strijd. Vecht voor, of beter gezegd tegen, wat je niet wil aanvaarden. Kiezen voor vechten houd ook in dat je het risico dat aan die optie verbonden is moet aanvaarden. 

Je respons, de mate waarin je wil vechten, is rechtevenredig met de aanleiding en de impact van dat wat je wil aanvechten op je leven. De klimaat crisis zou je kunnen zien als een zwaarwichtige aanleiding maar het heeft, volgens sommige, voorlopig nog weinig impact op je leven in Vlaanderen. Een onrechtvaardigheid die als consument ervaart is een kleine aanleiding maar, als je die onrechtvaardigheid niet kan aanvaarden, kan het een grote impact hebben op je leven. Deze relatie zou je kunnen uitdrukken met de formule Respons = Aanleiding x Impact. De afweging tussen de respons uitvoeren of toch de aanleiding aanvaarden is voor iedereen anders. Hoe hoger je de respons ervaart hoe waarschijnlijker je in actie komt.